وی یکی از سه فرزند پسر خانواده بود و پدرش در شهر (ریز لنجان) به شغل برنجکاری و اداره امور عصارخانه مشغول بود. بهشتیان دوره ابتدایی را در مدرسه قدسیه میگذراند و در همین زمان است که عشق به تاریخ و ادبیات فارسی در وی تقویت میشود. فضای اصفهان، فضایی هنری و ذوقی است، کسی که در این شهر بوده و با شاعران، نویسندگان و بزرگان آن در تماس باشد به یقین از این فضا و مکان اثر میپذیرد. به مرور زمان شکوه این شهر لاجوردی در نگاه عباس بهشتیان نقش میبندد. کاشی و اسلیمی، گنبدهای آجری و فیروزهای، گلدسته های برافراشته، بافت تاریخی محله های اصفهان، زاینده رود و بیشه های اطراف آن یک ذهن زیبا پسند برای وی به ارمغان میآورند. این مرد نامی زیباییها را مینگرد و عاشق میشود. عاشق فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی و پس از چندی به یکی از حافظان این تمدن تبدیل میگردد. پس از مدتی یکی از برادرانش فوت میکند ناچار به کمک پدرش در امور کشاورزی همت میگمارد در همین زمان در اثر نزدیکی با طبیعت، عشق به درخت و درختکاری در وی پدید میآید و این طبیعت گرایی تا پایان عمر در وجود ایشان دیده میشود. بهشتیان پس از فوت پدرش، قطعهای زمین بایر خریداری نموده و به آباد کردن آن میپردازد. با کاشتن درختان بسیار آنرا به بوستانی دلکش و روح افزا تبدیل مینماید و به همین ترتیب زمین بایر دیگری را به فضایی پر درخت تبدیل میکند. عشق به درختکاری و طبیعت مانع عشق بهشتیان به فرهنگ ایران نمیشود. بلکه در کنار این امر به دغدغه خود که فرهنگ، هنر، تمدن و تاریخ ایران است، مشغول میشود. هر زمان که فرصتی پیش میآید به اصفهان آمده تا به بررسی آثار تاریخی اصفهان بپردازد و هوشیار است که اگر آثار تاریخی اصفهان با آسیب و گزندی روبرو هستند آنرا گوشزد کند و از ویرانی و خرابی آنها جلوگیری نماید. در این راه خستگی به خود راه نمیدهد و هر آنچه در توان دارد بروز میدهد. استاد منوچهر قدسی درباره بهشتیان چنین سخن میگوید: من، نسبت به گذشته ایران به ویژه اصفهان، آگاهتر از عباس بهشتیان عده ای را هر چند به شمار انگشتان یک دست میشناسم. اما عاشقتر از وی در تمام عمر ندیده ام. ندیده ام کسی به اندازه وی در مسائل تاریخی، هنری و مملکتی صاحب سوز و درد باشد و آثار هنری و فرهنگی این سرزمین خصوصاً اصفهان را نه تنها دوست بدارد که به هر کدام تا حد پرستش عاشقانه مهر بورزد
